Far away.

Met zijn handen diep in zijn zakken gestoken, slenterde Matteo langs de kustlijn. Zijn sneaker's zakte weg in het mulle zand, de harde wind trok aan de dunne stof van zijn shirt. Hij had Domenico afgezet bij Aria, Het was angstaanjagend hoe snel ze achteruit ging, steeds vaker kreeg ze geen zinnig woord meer over haar lippen. Zo nu en dan raakte ze volledig in paniek, en sloeg ze op alles wat in haar buurt kwam. Een glas op de tafel zette koste haar moeite, het kwam regelmatig voor dat ze hem er naast liet vallen. Dan waren er nog de aanvallen, haar lichaam dat plots ongecontroleerd begon te trillen. Het zachte schokken van haar handen, bij alles wat ze deed. Haar rechter oog dat niet meer open wou. Haar benen die niet meer werkte zoals ze behoorde te doen. Nee, ze begon langzamerhand te veranderen in een wrak en hij vond het steeds moeilijker zijn zoon bij haar achter te laten. Maar soms kon hij niet anders, hij had de gang en dan was er nog het plan om zijn broer te gaan bevrijden uit de gevangenis. Een haast onmogelijke opdracht. Toch moest hij er in slagen. Anders zou Lorenzo de rest van zijn leven doorbrengen achter de tralies. Een zucht schoof over Matteo's lippen, het zou fijn zijn om zijn broer weer aan zijn zeide te hebben. Om niet meer alles alleen te hoeven doen, en weer gewoon een team te zijn zoals vroeger. Hij had zijn troost gemist naar de dood van Chiara. De gedachten aan zijn vriendin deden hem zijn ogen sluiten. Hij kon haar zonder moeite voor zich zien, haar bruine krullen die tot over haar schouders reikte, haar donkerbruine ogen waarin hij kon verdrinken. Haar perfect gevormde lippen. Haar licht gebruinde huid, die zacht aan voelde onder zijn vingers. De kuiltjes in haar wangen als ze glimlachte, het dunne litteken op haar rechter slaap dat meestal schuil ging onder haar haren. Chiara. Het was nu vijf maanden geleden dat ze was overleden. Te kort om het achter zich te laten. Nog altijd was hij vast besloten wraak te nemen, wraak op degene die haar leven hadden genomen. Niemand kwam ongestraft aan zijn meisje, hij zou haar dood wreken. Het enige was dat hij niet wist wie haar had vermoord, waarschijnlijk iemand van DRM. Maar wie, en waarom. Hij had geen idee. Levi had haar op het strand gevonden, haar naakte lichaam half in het water. Matteo diepte in zijn broekzak, voelde het koele zilver van de ring tegen zijn hand palm. Huiverend haalde hij adem, waarna hij zijn ogen opende en hij zijn blik over het strand liet dwalen. Zijn blik viel op een gedaante, die enkele meters bij hem vandaan op het strand stond. Rustig begon hij te lopen, dit stuk van de kustlijn was enkel en alleen van Sons of Sains. Er kwamen bijna nooit buitenstaanders, en DRM leden waagde zich ook niet vaak over de grenzen. In elk geval niet overdag. Maar de slanke gestalte kwam hem niet bekend voor. Het was zeker niet één van zijn leden, hij kende ze allemaal. Zou ze stuk voor stuk herkennen. Hij was tenslotte hun leider, hij moest weten wie er tot de gang behoorde. "Hé, wat doe jij hier?" vroeg hij, zijn stem klonk hard. Hij nam het meisje vluchtig in zich op, ze had lang bruin haar en een haast lieve uitstraling. Zo ver hij wist was ze geen DRM lid, ze droeg ook niet hun teken. Maar dat betekende niet altijd dat ze ook geen lid was van de gang.

[Only Aimée&Matteo]

Ze rende over het strand, hijgend, steeds achterom kijkend. Zo dadelijk doken ze op, op om haar te doden. Ze wist het zeker, dat waren ze van plan. Ze voelde haar voeten in het zand wegzakken en baalde haar vuisten, druppels zweet liepen over haar gezicht. Haar bruine haren waaide in de wind en ze voelde zich ongelukkig dan ooit. Acar was vermoord, dood gewoon door haar familie en nu was zij aan de beurt. Ze was haar gezin niet meer tegen gekomen, gelukkig maar. Maar nu zaten ze vast achter haar. Om eerlijk te zijn, had ze niet echt gezien of ze er waren,maar was ze zodra ze iets verdachts hoorde gevlucht. Zo was haar leven nu, vluchten bij alles. Opeens wist ze dat er niks aan de hand was, ze kon stoppen met rennen, er was niemand. Aimée stopte en keek rond, ze had een flink gerend, rennen kon ze wel en zingen, maar opkomen voor zich zelf.... Nee, dat was niks voor haar. Ze ging zitten op het zand en sloot haar ogen, niet wetend wat voor terrein dit precies was. Ze had wel van de gangen gehoord, maar er nooit iets mee gehad, ze had het te druk met de familie. Misschien was zo groep wel leuk en ze werd daar beschermd, maar dat wist ze niet zeker. Ze stond weer op en klopte het zand uit de oude spijkerbroek. Ze pakte haar ketting even vast en sloot haar ogen, het was alsof Acar geest erin was gaan zitten, toen hij werd vermoord. Ze had de ketting van hem gekregen en het was haar liefste bezit, op Steven na dan. Steven was een half hond half wolf, de moeder was de wolf en daar leek Steven het meest op. Veel mensen waren bang voor hem en hij beschermde haar, maar nu was hij er niet. Hij was op stap, Steven mocht doen wat hij wilt, dus kon hij wel eens een paar dagen weg blijven. Opeens hoorde ze een stem, het klonk hard, "Hé, wat doe jij hier?" Ze draaide zich geschrokken om, voor haar stond een jonge man, hij was ergens in de 20, 22 ongeveer? Aimée bleef staan en keek naar hem, ze dacht na, de man zag er sterk er. ''Ik ben Aimée en waarom kan ik hier niet zijn?'' ze gokte daarop. ''Is dit een gebied van die gangen?'' dat was haar laatste vraag, nu mocht hij ze beantwoorden.

Met zijn armen over elkaar geslagen keek Matteo op het meisje neer, hij was met zijn 1,85 niet belachelijk lang maar ook zeker niet klein. Daarbij kwam dat hij redelijk gespierd was, niet zoals sommige van zijn leden. Nee, daar zaten enkele kleerkasten bij die hem met een potje armpje drukken makkelijk zouden verslaan. Maar dat deed er niet toe, hij was sterk, slim en de meeste zagen hem als de perfecte leider voor Sons of Sains. In elk geval voor nu. Misschien dat dat zou veranderen als zijn broer weer uit de gevangenis was, tenslotte was die zeker 4 jaar leider geweest van de gang. En Matteo merkte dat Lorenzo ook nu nog veel invloed had op de leden, voornamelijk degene die er al langer dan zeven jaar bij zaten. Toch leek geen van hen er problemen mee te hebben dat het drie jaar jongere broertje van hun ex-leider de zaken over had genomen, zijn manier van doen leek erg op die van zijn broer en het was duidelijk dat hij alles wist over de gang. Niet gek als je bedacht dat hij al meer dan tien jaar lid was, 14 jaar om precies te zijn. Hij wist zo goed als alles van iedereen, naam, geboorteplaats, familie, liefdesleven, alles. Maar dit meisje kende hij niet, hij had haar nog nooit eerder gezien. Wat zou moeten betekenen dat ze niet van hier was, of in elk geval niet uit de achterbuurt kwam. Of uit het gebied van DRM, dat kon ook. Al achtte hij die kans klein. Aimée. "Ja, dit is het gebied van één van die gangen. Sons of Sains, om precies te zijn." Antwoordde hij rustig, een licht accent was hoorbaar. Hij was zijn Italiaanse tongval nog altijd niet geheel kwijt, al was hij al op zevenjarige leeftijd naar Long Beach verhuist. Hoe het precies kwam wist hij niet, misschien omdat hij met zijn moeder en broer altijd Italiaans had gesproken. Misschien omdat het al zo in hem had gezeten, dat hij het niet meer kwijt had kunnen raken. Veel maakte het hem niet uit, hij had geen problemen met zijn accent. "Dus jij wist niet dat je je op verboden terrein bevond?" Vervolgde Matteo. "Is er ook een reden waarom je hier bent? Niet veel mensen besluiten dit gedeelte van het strand op te zoeken." Hij bleef haar strak aan kijken, hij wou weten met wie hij te maken had. Wat voor meisje er voor hem stond. Ze mocht er dan wel lief uit zien, uiterlijk was bedrieglijk. En hij was niet van plan haar te laten lopen, zonder een beter beeld van haar te hebben gekregen. Hij had sowieso liever geen vreemde in zijn gebied, dan verloor hij het overzicht. Bovendien zorgde het voor onrust, en onrust zorgde voor ongelukken en daar zat hij niet op te wachten. Het moest zo rustig mogelijk blijven, hoe rustiger hoe beter ze zich voor konden bereiden op de naderende oorlog.

"Ja, dit is het gebied van één van die gangen. Sons of Sains, om precies te zijn." antwoordde de man, Aimée dacht na, de Sans of Sains, de gang waarbij iedereen mocht. Dat wist ze prima. Ze luisterde verder, het viel haar op dat de man een accent had, van welk land wist ze niet. "Dus jij wist niet dat je je op verboden terrein bevond?" vervolgde de man en Aimée schudde nee, "Is er ook een reden waarom je hier bent? Niet veel mensen besluiten dit gedeelte van het strand op te zoeken." Aimée begon te vertellen, ''Ik dacht dat ik werd achter gevolgd en rende toen hier in, ik had niet door waar ik was'' antwoordde ze, De man keek haar strak aan en ergens voelde ze zich bedreigt, deze man wou vast alles weten. Aimée slikte, ze kon het nu vragen... ''Meneer...Kan, mag ik in u Gang? The Sons of Sains?'' ''Bent u de Leider?'' vroeg ze aan hem. Keek hem recht aan en even leek het alsof ze een staar wedstrijd deden, maar ze wende haar gezicht weer af. ''Ik zal een goed lid zijn, ik kan prima rennen en mensen, als het nodig is, in de val lokken en ik heb een hond, een half wolf half hond'' Ze wachtte af, af op wat de man er van vond, als het tenminste de leider was.

Matteo groef in zijn geheugen, zoekend naar de gezichten van de meisjes die bij DRM zaten. Vroeger had de gang enkel mannen toe gelaten, maar hun racistische houding was veranderd. Al was hun selectie nog altijd strengen dan die van SOS. Dat was ook de reden dat zijn gang meer leden had, mensen kwamen er makkelijker in. Ze hoefde niet sterk, clean of ervaren te zijn. Nee, op zich mocht er bij. Als je maar te vertrouwen was, dat was één van de weinige eisen die Sons of Sains stelde. Achtervolgd? Een bizar verhaal, maar in deze buurt zou het nog wel eens kunnen kloppen ook. "Door wie dacht je achtervolgd te worden?" Sprak hij, nog altijd op dezelfde rustige toon. Matteo merkte dat Aimée zich ongemakkelijk voelde onder zijn blik, maar hij wende zijn gezicht niet af bleef haar strak aan kijken. Meneer? Hij moest moeite doen niet te grinniken, hij was er niet aan gewend dat mensen hem op die manier aanspraken. Tenslotte was hij zelf nog niet erg oud, althans 22 was als je het hem vroeg nog vrij jong. Dus eerst ging ze er van uit dat hij de leider was, en nu twijfelde ze er weer aan? Zou ze dan toch een DRM lid zijn? "Ten eerste het is Matteo, en niet meneer. En het is je, en geen u. Ik ben 22 geen 40. En ja ik ben de leider van Sons of Sains." Voor een moment keek het meisje hem recht aan, het was haast een staar wedstrijdje. Maar nog voor ze haar blik af had gewend, wist hij al dat hij zou winnen. De veertien jaar in de gang hadden hem hard gemaakt, hij had veel geleerd wist hoe hij zich moest gedragen in bepaalde situaties. "Waarom zou je in de gang willen?" Vragend keek hij haar aan.

[Beetje afgeraffeld, maar moet nu gaan.]