They see me rollin'

‘Ik zal er voor zorgen dat jullie elkaar nooit meer te zien krijgen.’ Had de bulderende stem van zijn vader geklonken toen zowel hij als Liam weer in het huis waren gebracht door een van de patrouilles die had gehoord dat er vreemde waren in hun terretoria. Nog geen dag later na dat zijn wonden gehecht waren, had hij afscheid moeten nemen van zijn tweeling broer en was hij hier beland. De woorden zinderde nog na in zijn hoofd. Hoe kon zijn vader hem dat flikken? Ongehoord. Met een diepe zucht wandelde de jongen met de lichte blonde haren door de straten, hij was gehuld in een donkerblauwe t-shirt met een lichte v hals en een iets lichtere jeans. In de straten waar hij zich bevond, liepen alleen maar bekende gezichten, of mensen die zich naar de SOS hadden gekeerd. Ja, toen hij hier was gekomen, werd hij meteen gevonden door een van de leden van SOS. De verhalen die hij toen had gehoord over de rivaliteit die tussen de twee gangs was deed hem denken aan Mullingar, aan de familie. Waar ze voor stonden had hem meteen aangetrokken, en nu bevond hij zich in deze groep, een groep die bij hem paste op een of andere manier. Een groep die hem kende als de persoon die hij zich hier voor deed, maar niet als de jongen die op wraak uit was. Dat deel van zijn geschiedenis had hij voor zich gehouden, en ookal vertrouwde hij de mensen in de gang wel, maar over zoiets praatte hij niet gemakkelijk. Kort keek hij op naar de blauwe lucht, eigenlijk snapte hij niet waarom zijn vader hem hierheen had gestuurd. Dit was niet zijn plek, die was naast hem, die was op de straten van Ierland. Een korte zucht schoof over zijn lippen waarna hij verder ging met zijn tocht, waar hij momenteel heen ging wist hij nog niet. Maar hij zou wel iemand tegenkomen waarschijnlijk waarmee hij de tijd kon doden. Of toch, dat hoopte hij. Want de jongen had vandaag niet echt iets bij om zich te vermaken, zijn gitaar lag veilig opgeborgen en vrij actief was hij ook niet vandaag. Toch niet zoals hij normaal was, die hyperactieve stuiterbal die zowat iedereen hier in dit stuk van de stad kende. Voor even keek hij om zich heen. Er waren weinig mensen op straat, zeker nu. Meestal was het hier in de avond drukker, omdat de jongeren zich bevonden naar Just Dance, maar toch vond hij dat het hier nu vrij verlaten was. Dus de kans dat hij misschien nu ook echt iemand zou tegen komen die hij kende leek hem nog al klein.
Of toch misschien niet? Meestal kwamen de personen die hij ook echt kende nu pas buiten, niet per se om naar een of andere club te gaan. Maar gewoon omdat ze wat te doen hadden, of wat moesten doen van Mattheo of iemand anders. Ach, uiteindelijk zou hij wel zien wie hij hier zou tegenkomen. Misschien ergens hoopte hij vaagjes op het feit dat er hier iemand van de rivalliserende bende zou komen, maar dat zou heel dom zijn in zijn ogen. Nog dommer dan misschien een van hen te droppen op hun basketveld of what ever.

Met zijn rug leunde Matteo tegen een bakstenen muur, zwijgend staarde hij voor zich uit. Hij had zo juist een bezoek gebracht aan zijn broer, die nu al bijna drie jaar vast zat in de gevangenis van Long Beach. Elke keer weer was hij zich bewust, van de kleine uiterlijke veranderingen. Een lange diepe snee, die dwars over zijn wang liep en vlak onder zijn oog ophield. Een aantal blauwe plekken op zijn bovenarm. Een brandplek in zijn hals. De doffe glans in zijn ogen, het eeuwige 'ééndagsbaardje' dat er op zijn eens gladgeschoren kin stond. Dan waren er nog de kilo's die hij verloor, hij was nog altijd breder en gespierder dan zijn jongere broertje maar het verschil werd steeds minder zichtbaar. Dat zijn broer zich net zo sterk bewust was van zijn uiterlijke veranderingen wist hij niet. Beide maakte ze zich zorgen om elkaar, en waren ze tot de conclusie gekomen dat ze het beter hadden als ze samen waren. Matteo was dan ook vast besloten Lorenzo uit de gevangenis te halen, al had hij nog geen idee hoe. Hij had ooit een plan gehad, maar Chiara was woedend geworden toen ze had gehoord wat hij wilde doen. Het was misschien wel de heftigste ruzie geweest die ze hadden gehad, en uiteindelijk had hij afgezien van zijn plan. Hij had het zich door haar uit zijn hoofd laten praten, en hij wist dat ze gelijk had gehad. Het plan was dan ook geen optie meer, al helemaal niet nu hij alleen voor Domenico moest zorgen. De jongen kon niet ook nog zijn vader verliezen, hij had al te veel verloren. Maar zich neer legen bij het feit dat zijn Lorenzo de rest van zijn leven door moest brengen achter de tralies, zou hij nooit doen. Hij kon het niet. Daarvoor hadden de twee te veel mee gemaakt, daarvoor gaf hij te veel om zijn broer. Vroeger was Lorenzo altijd zijn grote voorbeeld geweest, hij had gedacht dat zijn broer altijd precies wist wat hij deed. Iets wat hen beide regelmatig in de problemen bracht. Het had hem nooit veel gedaan, op een gegeven moment had hij er zelfs een kick van gekregen. Hij zag het als een uitdaging, en zocht naar de meest effectieve manier om er aan te kunnen ontsnappen.
Een jongen verscheen in zijn blikveld, Niall. De jongen was sinds een half jaar lid van de gang. Had al vrij snel de rang guard gekregen, een rang die Matteo zelf ook eens had gehad. Maar dit was al weer een paar jaar geleden. Nadat Lorenzo leader was geworden, had Matteo al snel een plaatje als second veroverd. Matteo zette zich af tegen de muur, liep op de blondharige jongen af. "Hey." Begroette hij hem met een grijns.

Niall staarde voor zich uit, voelde een kort haat gevoel naar zijn vader toe. Zijn handen balde zich, maar toch verdrong hij die woede weer. Zijn vader had hem hierheen gestuurd voor zijn eigen veiligheid, voor de veiligheid van de broertjes Horan. Eens hij oud genoeg was, zou hij weer terug gaan naar Mullingar, dan zou hij weer op zoek gaan naar de man die zijn moeder vermoord had. Een zucht gleed over zijn lippen waarna hij even kort op keek toen hij een stem hoorde. De stem van niemand minder dan Matteo. Meteen liet hij alle gedachten weg gaan om niets te laten merken van zijn innerlijke pijnen aan de jongen die voor zijn neus stond. ‘Matteo.’ Knikte hij even vriendelijk. Kort wreef hij door zijn lichte blonde haren en besloot zich nu maar op de jongen voor hem te richten voor zijn gedachten weer te ver afdwaalden. ‘Hoe gaat het?’ Niall’s stem klonk neutraal, meestal klonk ze niet zo, maar klonk ze wat speelser, wat actiever. Ach ja, veel boeide het hem niet. Wat er zo net nog door zijn hoofd was gegaan, daar wist niemand in de gang iets over, en dat wou hij momenteel toch nog zo houden. Vanuit zijn ooghoeken zag hij enkele mensen voorbij komen, hoewel het eerder een paar kinderen waren en een volwassen. Het gene wat hem opviel was dat de kinderen verkleed waren, kort fronste hij en haalde hij zijn mobiel tevoorschijn uit zijn zak. Het was Halloween. Een korte grimas gleed over zijn gezicht, Halloween hier was beter dan die in Ierland, maar ergens viel dat wel te verwachten eigenlijk. ‘Nog mensen gezien van DRM?’ Toen hij de naam van die bende uitsprak had zijn stem eerder minachtend geklonken. De haat tegenover die groep nam bijna met de dag toe bij hem, omdat hij in hun gedrag het gedrag herkende van de jongens die hem en zijn broer hadden verwond back home. Ongemerkt was er een grimmig iets over zijn gezicht heen getrokken. Niall stond weer zo gespannen als eerst, hoe dit zou overkomen op Matteo wist hij niet, maar hij had momenteel zelfs niet door dat zijn gedrag was veranderd.
[Kort T_T]

Van Niall wist Matteo nog bar weinig, de jongen was vrij gesloten. Liet weinig los over zijn verleden, al gold dat voor meer leden. Toch kende Matteo van de meeste het verhaal, in elk geval van degene die al langer lid waren. De meeste vertelde uit eindelijk wel iets, soms uit zich zelf. Soms werden ze er door de omstandigheden toe gedwongen. Dit waren vooral de mensen, die op de vlucht waren voor iets of iemand. Op het moment dat ze gevonden werden, hadden ze slechts twee keuzes. Opbiechten wat er aan de hand was, en op de steun van de gang vertrouwen of vluchten. "Goed." Zei hij, met een lichte grijns. Het bezoek aan de gevangenis had hem ietwat neer geslagen, maar aan de andere kant vond hij het fijn om met zijn broer te kunnen zien. Te weten, dat het buiten de omstandigheden goed met hem ging. Hij had zijn plekje daar gevonden, stond ergens bovenaan en dat was maar goed ook. Toch wou Matteo hem daar weg hebben, hij hoorde hier op straat. Niet achter de tralies. "En hoe gaat het met jouw?" Rustig nam hij de jongen in zich op, het was hem opgevallen dat diens stem anders had geklonken als normaal. Neutraal, niet zoals normaal wat speelser. Niall was een jongen, die je bijna als hyperactief kon beschrijven. "Niet hier, al een tijdje niet. Je zou het bijna als verdacht gaan zien, normaal zijn er altijd wel wat sukkels die de grens over steken." Net als in Niall's stem was er in de zijne, een lichte minachting te horen. Toch was dit bij Niall opvallend snel gekomen. Matteo was in de loop der jaren de DRM leden steeds meer gaan haten. Omdat hij zag wat ze deden, omdat ze het leven van mensen namen die hij kende, waar hij mee bevriend was. Jaarlijks kwamen er in beide gangen rond de twintig leden om, soms meer, soms ook minder. Maar die haat was fel aangewakkerd op het moment, dat Chiara werd vermoord.
Niall's houding was veranderd, zijn gehele houding was gespannen en zijn gezichtsuitdrukking had wat grimmig's. "Is er iets?" Vroeg Matteo, hij stelde de vraag zo dat de jongen uit de toon van zijn stem op kon maken dat hij niet hoefde te antwoordde als hij dat niet wou.

Niall glimlachte even kort toen Matteo meedeelde dat alles wel goed ging. En hoewel hij ergens wel wist dat er nog woorden op moesten volgen maar dat die ongesproken bleven nam hij daar maar genoegen mee. Niall wist dat doordrammen bij een jongen zoals Matteo niet echt een slimme beslissing was, want hoewel de twee van elkaar amper iets gemeen hadden waren ze daar in toch het zelfde op een of andere manier. Dat was iets wat hij de afgelopen maanden wanneer iedereen samen zat wel al gemerkt had bij hen twee. Even rekte hij zich uit, hoorde de woorden van de jongen en dacht kort na. Hoe het uiteindelijk met hem ging? Ergens had hij daar niet bepaald een antwoord voor, of toch alleszins geen eerlijk. Meestal zei hij dat het goed ging, gewoon om dingen te vermijden, maar dit keer was het anders op een of andere manier. Het viel aan hem te zien dat hij niet was zoals normaal, dat hij nu op een of andere manier depressief was, hoewel je het zo ook misschien niet kon noemen want dat was hij nog niet, bijlange niet. Maar eigenlijk was hij het beu om zowat de gehele gang voor te liegen over hoe het nu eigenlijk zat met hem. Dat had hij te lang gedaan, al was dat meer om zichzelf te beschermen tegen eventuele spionnen van de andere gang, als die wisten van zijn familie dan konden ze hem makkelijker pakken dan wie dan ook. ‘Nou, ik ben niet bepaald gelukkig, of toch niet zoals vroeger.’ Hoe hij het exact moest gaan verwoorden was hem nog een raadsel maar hiermee gaf hij wel aan dat het niet zo goed met hem ging als normaal eigenlijk. Toen de jongen over DRM begon grijnsde hij even scheef. ‘Ach, lang zal het waarschijnlijk niet meer gaan duren voor ze weer terug keren, wees daar maar zeker van.’ Mompelde hij. Die dudes bleven nooit weg, zo nu en dan zat er eens een pauze tussen maar dat was het dan ook. Uiteindelijk kwamen ze altijd toch weer ruzie maken voor een domme feit. De jongen keek even kort naar Matteo, probeerde te peilen hoe hij zou reageren op de woorden die hij eerder had gespreken over hoe het met hem was. Maar uiteindelijk kwam er nog een vraag. Een die hij niet had zien aankomen. Voor even keek hij naar de grond, hoewel hij het liever niet vertelde. Had de jongen toch met zich zelf een pact gesloten dat hij het ging vertellen aan hem. Dan was er toch tenminste een persoon die wist van waar hij nu eigenlijk kwam, en van wat hij hier zo ver van zijn thuisland kwam doen. ‘Mattheo, je weet niet veel van me. Op zich mijn fout.’ De jongen beet kort op zijn onderlip, maar ging uiteindelijk toch maar verder voor zijn eigen bestwil. ‘Ik ben niet naar hier gekomen uit mijn eigen. Mijn vader heeft me naar hier gestuurd. Kijk, in Ierland sta ik bekender als hier, ik sta daar bekend als een van de twee zonen van de grootste maffiabaas daar. Maar ik heb ook een broer, een tweelingbroer zeg maar.’ Bij de gedachte aan Liam moest hij even lachen. ‘Ik en mijn broer deden alles samen, we staken van alles uit, we werkten samen, we stonden daar gewoon bekeend als de beruchte tweeling. Maar op een dag zeg maar, waren we mensen tegen gekomen die niet op het territorium van mijn vader mochten zijn. We raakten in een gevecht waar hij en ik werden neer gestoken, toen we gevonden werden en ik ben opgelapt moest ik de dag nadien vertrekken naar ergens en dat is dus hier geworden. Ik ben verboden om terug te keren naar Ierland van mijn vader, omdat ik en mijn broer teveel voor ons eigen gevaar zorgde. Ik ben verboden mijn eigen broer te zien.’ Niall staarde naar de grond. Dit was niet zijn volledige verhaal, maar op het moment was dit wel het gene wat er met hem mis was. Wat hem aanzette tot zijn gedrag.

Wat wist Niall eigenlijk van hem? De standaard dingen, dingen die alle gang leden wisten omdat ze rond verteld werden. Maar alles had betrekking op wat er tijdens zijn lidmaatschap van SOS was gebeurd, wie hij daarvoor was geweest wist niemand. Althans bijna niemand. Niet dat het een groot deel van zijn verleden was, nee het grootste deel van zijn leven was hij lid geweest van Sons of Sains. Toch waren er ook nu veel dingen waar weinig mensen weet van hadden, dat hij Chiara ten huwelijk had willen vragen, dat hij van plan was zijn broer uit de gevangenis te breken, dat hij nog altijd slapeloze nachten had door het verlies van zijn vriendin. Dat ze vermoord was wist iedereen, zo ook Niall die een kleine maand met Chiara in de gang had gezeten. Niall vroeg niet verder, als hij al in de gaten had dat Matteo's antwoord een vervolg had, negeerde hij het. Iets waar Matteo blij mee was, hij hield er niet van over zich zelf te spreken. Zijn gedachte's, zijn verleden, hij hield het liever voor zichzelf. Iets wat niet altijd mogelijk was, als je al zo lang in een gang zat.
Niet zo gelukkig als vroeger? Bedenkelijk keek Matteo naar de jongen tegenover zich, waarom was hij eigenlijk naar Long Beach gekomen? Waarom was hij vertrokken uit Ierland? "Ja, dat is zeker. Het duurt vast niet lang voor één van die sukkels denkt dat hij ons allemaal aan kan, en de grens oversteekt." Zei Matteo met een lichte grijns, het was altijd komisch om te zien hoe een DRM lid in de armen van een paar van zijn leden liep. Ze lieten vaak weinig van die idioot over, dat kreeg je er van als je hun gebied betrad. Matteo probeerde er ook voor te zorgen dat zijn leden niet zomaar de grens overstaken, in elk geval niet zonder enige back up.Natuurlijk is een beetje actie leuk. Maar je springt ook niet in een kooi met uitgehongerde leeuwen, om uit te vinden of ze bijten?
De jongen begon met spreken, Matteo knikte kort. "Ik hoef iemands hele geschiedenis niet te kennen, om te weten of hij bij SOS hoort." Concludeerde hij, schouder op halend. Hij dwong mensen nooit om over hun verleden te praten, simpelweg omdat hij wist hoe vervelend het was. Na dit gezegd te hebben, viel hij weer stil om Niall een kans te geven zijn verhaal te doen. Hij was dus tweeling, en zoon van een maffiabaas. Matteo luisterde rustig naar de jongen, sloeg de informatie in zich op. Knikte vervolgens kort, hij kon begrijpen waarom Niall ongelukkiger was dan vroeger. Tweelingen hadden een sterke band, die moest je niet zo maar uit elkaar trekken. Het waren mensen die altijd op elkaar leunde, en altijd samen waren en dan opeens moesten ze alles alleen doen. "Het best maak je je leven hier zo goed mogelijk, en zodra het veilig is terug te keren ga je opzoek naar je broer." Zei Matteo na kort na gedacht te hebben. Zelf wist hij hoe het was om gedwongen gescheiden te worden van je broer. Al lag het bij hem toch anders, ten eerste waren Lorenzo en hij geen tweeling al waren ze behoorlijk hecht. En ten tweede kon hij zijn broer gewoon opzoeken, al was dat dan onder toeziend oog van bewakers.