Down under.

Met een schok zette de metro zich in beweging, mensen zochten naar enig houdt vast. Maar dit was in de drukte haast onmogelijk, ook Matteo kon zich nergens aan vast houden. Iets waar hij totaal geen problemen mee had, hij zijn voeten iets uit elkaar gezet zodat hij stabieler stond. Bewoog rustig mee met de trein, terwijl hij zijn medepassagier's haast onopgemerkt bestuurde. Vooral degene binnen een straal van twee meter bij hem vandaan interesseerde hem, dat waren degene binnen handbereik. Twee meisjes van een jaar of zestien, waarschijnlijk hadden ze zojuist een lange schooldag achter de rug. Beide droegen ze een grote tas, hun blonde haren zaten door de war en een dun laagje zweet glinsterde op het gezicht van het kleinste meisje. Naast hen stond een man van een jaar of dertig, zijn zwarte haren waren keurig in model geborsteld en werden op hun plaats gehouden door een flinke klodder gel. Hij droeg een pak, gecombineerd met een blauwe gestreepte stropdas. Een echte zakenman, zelfs het leren koffertje ontbrak niet. De twee skaters schuin achter haar, waren niet veel boeiender dan de schoolmeisjes. Geen van alle, zou veel geld op zak hebben. Nee, het stel tegenover hem dat was interessant. Zijn blik was in eerste instantie naar haar schoenen gegaan, hakken van Jimmy Choo. Dit had zijn aandacht gewekt, tenslotte konden niet alle zich dergelijke merken veroorloven. Haar kleren zelf waren niet van een bekend merk, of beter gezegd hij herkende het niet. De tas die bij zich droeg daarin in tegen wist hij wel te plaatsen, Chanel. Duidelijk iemand met veel geld, maar ze droeg het zelf niet bij zich. Nee, haar vriend liep met de centen. Ook hij droeg merkkleding, net zoals haar niet heel opvallend. Nee zijn shirt en schoenen waren beide van een wat onbekender merk, zijn broek was van Diesel en de zonnebril op zijn hoofd van D&G. De metro schokte, Matteo viel half naar voren greep zich langs de man vast aan de paal. "Sorry." Mompelde hij, terwijl hij zich weer recht stelde en kort knikte naar de man. Een licht beschaamde glimlach rustte op zijn gezicht, zijn excuses werden weg gewuifd. De deuren van de metro gingen open, en Matteo baande zich een weg naar buiten. Hij stak het perron over, plofte neer op een bankje dat half verscholen stond achter een steunbeer. Uit zijn jaszak viste hij de portemonnee die hij zojuist uit de broekzak van de man had gevist, vluchtig bekeek hij de inhoud. 560 dollar, en nog iets los munt geld. Dat zette zijn buit van vandaag op zeker 2000 dollar. Met een tevreden glimlach stopte hij de portemonnee in de simpele zwarte rugtas die hij bij zich droeg. Voor een moment richtte hij zijn ogen op het grijzige plafond, hij bevond zich op dit moment recht onder DRM terrein. Als hij de trappen op zou lopen, het station uit en de straat op dan stonden zijn voeten op verboden terrein. Hij was benieuwd hoe er gereageerd zou worden als de leider van Sons of Sains ineens zonder back up het gebied zou binnen treden. Nee, beter bleef hij hier. Alleen naar boven gaan was niet zijn slimste idee. Misschien een keer s'nachts, via een minder opvallende doorgang. Gewoon om te zoeken naar Chiara's moordenaar, en die te vermoorden. Hij voelde hoe de spieren in zijn armen zich aanspande, balde zijn handen tot vuisten. Hij zou het die gas betaald zette, hoe dan ook. Eens zou hij hem vinden, en dan zou hij laten zien dat je niet aan zijn geliefde kwam.

[Iedereen welkom]

Ray liep rustig over straat, hij had nog geld te goed van een een oud DRM lid, voor een klus die hij had gedaan. Hij liep langs een paar winkels, en de winkeliers groetten hem vriendelijk, aangezien dit DRM terrein was, kende iedereen hem. Hij keek schuin over de straat, en zag de metaalkleurige koepel boven de straat uitsteken, daar was vast de metro. Hij stak zonder ook maar een keer uit te kijken schuin de straat over, waardoor er twee auto's bijna op elkaar botsten. Hij keek even achterom, en liep snel verder. eenmaal aangekomen bij de meterohalte haalde hij de zonnebrijl uit zijn binnenzak, en laadde zijn USP door, je weet immers maar nooit wie je in de metro teken komt. Hij zette zijn zonnebril op, en deed zijn sjaal voor, zodat hij er uitzag op een manier waardoor je kon zien dat je geen problemen met hem moest krijgen. Op zijn leren jas zat een klein tekentje, het was erop genaaid, en het was zodat DRM leden hem konden herkennen, er stond duidelijk bij dat hij de generaal was, zodat hij geen respectloos gedrag kreeg.

Hij liep het trappetje af, enging tegen het muurtje aanleunen. Zijn metro kwam pas over vijf minuten, dus hij kon zijn tijd net zo goed nuttig besteden. Hij liep naar een man toe, en duwde hem onopvallend op de grond, als snel kwamen enkele mensen hem helpen, zo ook een vrouw, die haar koffer liet staan toen ze de man hielp. ray liep er op af, sneed de koffer snel open, en haalde er een dure ketting uit. Hij schopte de koffer onder het bankje, en deed de ketting in zijn zak.
Hij ging daarna naar de metro toe, en hij zag er wat mensen uit komen, zo ook een zakenman, een jong koppel, een grote groep mensen, en...zag hij dat nou goed?. Hij dacht even na, wat zou Matteo Mancini hier nou moeten?, en waar haalde hij het lef vandaan om zomaar binnen DRM gebied te komen?, de gangs legden geen beslag op de metro systemen, maar Ray hield er toch niet van als er sos leden op de metro stations rond hingen. Hij zag hoe hij geld aan het tellen was, matteo stond er om bekend dat hij een erg goede zakkenroller was, en zo'n dure portefeuille was niks voor een ganglid. Hij liep rustig op hem af, hij moest geen onrust gaan schoppen, maar iemand moest hem duidelijk maken dat hij dat soort dingen maar op zijn eigen terrein doet.

hij stoptte vlak achter hem, en legde een hand op zijn schouder. 'dat soort bezigheden doe je maar op je eigen terrein, als ik je hier nog een keer zoiets zie doen, heeft Sos een nieuwe leider nodig' fluisterde hij, waarna hij rustig naar voren liep, en op zijn metro ging wachten.

Als hij de metro terug zou nemen naar het centrum, zou hij Domenico op tijd van school kunnen halen. Dat was ook wel een keer goed, meestal kwam hij te laat. Soms een paar minuten, maar soms ook een half uur. Hij wist dat de andere ouders over hem spraken, niet alleen omdat hij zo jong was maar ook omdat zijn vriendin onlangs was overleden. Van zijn leven als gang leider wisten ze vrij weinig, wat wel bekend was, was dat zijn broer in de gevangenis zat. De meeste hadden medelijden met Domenico, vond dat hij het slecht getroffen had met zijn familie en dan nog zijn moeder verliezen ook. Het irriteerde Matteo, hij wou niet dat iemand zijn zoon zag als uitschot. Als een kind waar toch niks van terecht zou komen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zette de gedachten van zich af.
Een korte blik op het bord dat boven het perron aan het plafond was bevestigd, vertelde hem dat hij nog zeker vijf minuten moest wachten. Hij zette zijn tas naast zich neer, legde zijn arm een lichtjes op. Rustig bekeek hij de mensen die voorbij liepen, een ouder echtpaar dat zich aan elkaar vast hield alsof ze bang waren dat ze anders om zouden vallen. Drie jongens die zich zelf overduidelijk heel wat vonden, maar eigenlijk niks voorstelde. Een meisje met platina blond haar, en een zonnebank bruine huid. Hij snapte niet dat er jongens waren die op dergelijke types vielen, daar was niks natuurlijk's aan. Een hand werd op zijn schouder gelegd, Matteo draaide zich om keek recht in de ogen van Ray Fisher, general van DRM. Die bekend stond om zijn schiet kunsten. "Dit is niemands terrein, en ik rol in de metro waarschijnlijk zaten we nog niet eens onder jullie gebied." Merkte hij koeltjes op, nee hij was niet snel bang. Dat moest ook niet, als leider van Sons of Sains moest je toch wel lef hebben en niet zo'n klein beetje ook. Hij kwam overeind, legde de band van zijn rugtas over zijn rechter schouder. De jongen was naar voren gelopen, stond te wachten op dezelfde metro als Matteo. Gezellig. In tegen stelling tot he liep de jongen er bij in zijn standaard kloffie. Een sjaal tot over zijn neus, een vest waarvan hij de capuchon over zijn haren had getrokken. Hij viel op, mensen ontweken heb. Matteo daar in tegen zag er vrij normaal aan, hij had een simpel shirt aangetrokken, met daar onder een verwassen spijker broek waar voor de verandering geen gaten in zaten. In zijn rugtas had hij een bril zitten, met plastic in plaats van glas. Als je goed wou rollen, moest je er voor zorgen dat je niet op viel. Je moest mensen niet afschrikken of hun aandacht wekken. Nee, je moest iemand zijn die je ziet en direct weer vergat. Op die manier voorkwam je problemen. Daarnaast was één opvallend kenmerk handig, een bril, een blauw oog, een oorbel. Het brein van de mens werkt selectief, vaak herinneren ze zich enkel de opvallendste details. Hij liep tot naast de jongen, veel langer was hij niet maar een paar centimeter. Toch was het verschil tussen de twee groot, Matteo was vrij gespierd en het zag er ook naar uit dat hij de jongen met gemak om zou krijgen. Waarschijnlijk was dat ook het geval, zolang die zijn wapen niet trok. Ach, hij was niet van plan hier herrie te lopen schoppen. Op centraal terrein had je sneller problemen met de politie dan in de achterbuurt. Daar kwamen de jutten liever niet.

Shaun nam tijdelijk afscheid van de blauwe zon boven hem en daalde rustig de trap af richting het metrostation. Hij was geen groot fan van de metro, maar het was de meest efficiënte manier van reizen die hij kon verzinnen. Het was nu drie dagen geleden sinds hij in Long Beach was aangekomen. Hij had al gauw door dat de stad geregeerd werd door twee verschillende gangs en had zijn huiswerk gedaan wat de leden betreft. Hij had besloten zich tijdelijk afzijdig te houden, en zich zoveel mogelijk op neutraal terrein te begeven, om eventuele misverstanden te voorkomen.

Terwijl hij rustig de metro instapte viel hem iets op: een man die op het perron stond te zoeken naar zijn portemonnee. “Net had ik hem nog!” De man zag er uit als iemand die veel geld op zak zou hebben, en aan zijn vriendin te zien profiteerde deze hiervan. Hij stapte in de metro, en besloot dat hij zijn zakken goed in de gaten zou houden. Terwijl de metro rustig voortbewoog keek Shaun om zich heen om te zien wat er nog meer voor mensen met de metro reisden. Vandaag waren het vooral toeristen die hij tegenkwam. Hij vond het altijd leuk om naar andere mensen te kijken als hij met de metro reisde, omdat het hem afleidde van het feit dat op dat moment een aantal ton zand boven zijn hoofd rustte. Hij zag licht aan het eind van de tunnel verschijnen en tilde zijn rugtas wat hoger op zijn schouder. Hij voelde het mes dat hij op de achterkant had vastgegespt tegen zijn rug tikken toen hij vanuit de trein het perron op wandelde.

Het eerste wat hem opviel toen hij de drukke ruimte betreedde was een jongeman met een capuchon die ver over zijn hoofd getrokken was, naast een wat bredere man met een zwarte rugtas. Normaal gesproken zouden deze twee hem niet opgevallen zijn, ze kwamen hem alleen vaag bekend voor. Toen realiseerde hij zich dat het allebei leden waren van een van de gangs. Wat hem alleen verbaasde was de kalmte waarmee de twee naast elkaar stonden. Hij keek om zich heen en besloot dat het veilig was om de twee aan te spreken, ergens ook een mooi moment om te zien hoe de beide gangs omgingen met vreemdelingen. 'Tijd om uit de schaduw te stappen,' dacht hij bij zichzelf. Hij liep rustig op de twee mannen af en sprak ze half nonchalant aan: “Pardon, er staat een man bij het volgende station die zijn portemonnee kwijt is, heeft een van jullie deze misschien gevonden?” Daarna inspecteerde hij zo goed als hij kon hun reactie’s, en nam hij even de tijd om de twee voor hem goed in zich op te nemen.

Ray stond nu ongeveer een meter achter matteo, hij hield zijn omgeving goed in de gaten, want als er meer SOS leden zouden komen, zou het hier nog knap gevaarlijk kunnen worden. er kwam een jongen op hun aflopen, hij zag er vrij gewoontjes uit, dus hij was waarschijnlijk geen SOS lid, en hij was ook geen DRM lid, want dan zou hij het weten. “Pardon, er staat een man bij het volgende station die zijn portemonnee kwijt is, heeft een van jullie deze misschien gevonden?” vroeg de jongen. Ray dacht even na, en besloot dat dit de beste manier was om matteo voor schut te zetten. 'maar natuurlijk' zei ray rustig. 'Deze jongeman naast mij heeft hem net uit zijn zak gepakt' Waarna hij de metro inliep, en verder reisde naar zijn afspraak.

Vanuit zijn ooghoeken hield Matteo Ray in de gaten, de jongen stond een meter achter hem. Had op die manier beter zicht op hem, dan andersom. Toch hinderde het Matteo niet, hij wist dat de jongen hier niet zomaar zou gaan schieten. Het metro station was niet de beste plek op herrie te schoppen. Een jongen kwam hun kant op, hij was niet erg lang maar ook niet opvallend klein. Hij was niet zo gespierd als Matteo, maar ook zeker niet zo tenger als Ray. Hij was het soort type dat je normaal gesproken over het hoofd zou zien, hij ging op in de menigte. Viel niet op. Bij het horen van zijn vraag fronste Matteo, niet omdat hij zich af vroeg of hij degene was die de man had gerold. Maar omdat de jongen op hem en Ray af liep om het te vragen. Vooral Ray, zag er op het moment niet uit als een lievertje, met de capuchon over zijn haar getrokken en een sjaal die de onderste helft van zijn gezicht verborg. Het was zoiets als af stappen, op iemand met een mes waar bloed aan kleefde en vragen of hij toevallig wist wie de vrouw die op de grond lag dood te bloeden had neer gestoken. Oké, dat was misschien wat overdreven. Maar toch. Nog voor Matteo antwoord kon geven begon Ray te spreken, fijn. "Ach ja, zo leren mensen dat ze op hun spullen moeten passen. En als je nog langer detectif'je wil spelen, die vrouw daar met die op gesneden koffer mist haar ketting en die jongen daar is er verantwoordelijk voor." Antwoordde Matteo, terwijl hij dit zei hield hij de reactie van de jongen in de gaten. Dat hij op hen af gelopen was, met deze vraag wekte Matteo's argwaan. Het was duidelijk dat jongen hier met voorbedachte rede heen was gekomen, en dat was niet omdat hij daadwerkelijk dacht dat zij een portemonnee hadden gevonden. Misschien dat het een agent was, een groentje dan wel gezien zijn leeftijd. Ach ja, maar gewoon rustig af wachten. Als hij daadwerkelijk een probleem had, kon hij beter hier staan dan in een overvolle metro. Daar kon je geen kant op, oké hier ook niet echt aangezien het bovenliggende terrein van DRM was. Maar goed,d aar vond hij wel wat op.

Rustig tegen een zuil aanleunend wachtte Shaun op reactie. Afgaande op het feit dat ze allebei leden waren van een van de gangs, naast het feit dat een van de twee erg opvallend was gekleed kreeg hij een vermoeden over de huidige verblijfplaats van de portemonnee. Hij keek nogmaals naar de twee mannen, de een gekleed alsof hij een bank ging beroven, de ander alsof hij net van zijn werk kwam. In zichzelf lachend besloot hij dat Matteo de portemonnee zou moeten hebben. Hij moest een glimlach onderdrukken toen Ray dit vermoeden bevestigde en wegliep. 'Deze jongeman naast mij heeft hem net uit zijn zak gepakt.' Nageroepen door nog een beschuldiging van Matteo´s kant liep hij richting metro. Op het moment dat Ray’s metro uit het zicht was keek hij Matteo aan en glimlachte. Zoals hij al vermoedde had Matteo de portemonnee gestolen. Hij keek om zich heen om te zien of er niemand in de buurt was. Hij concludeerde dat er niemand binnen gehoorsafstand was. Lachend vroeg hij aan hem: ‘Is dit tegenwoordig vermaak voor gangleiders?’

Op dat moment dacht Shaun aan vroeger en hoe hij in Engeland samen met de gangleider de straat op ging. Hij had een goede band met deze man, omdat hij degene was die hem uit handen van de politie had gehouden en hem een plek had aangeboden in hun gang. Op een van de dagen dat hij met de leider in de stad was besloot hij Shaun te leren waar je je op moet focusen als je in een groep mensen loopt. Hij vertelde dat je altijd moet letten op details, omdat die onveranderlijk zijn. Een bril kan iemand afdoen, maar de meeste moedervlekken zijn permanent. Hij leerde hem ook dat je wanneer je iemand beroofde je altijd moest bedenken waar je heen liep nadat je de portemonnee had, en altijd een vluchtroute moest hebben als het fout ging. Vanaf dat moment gingen hij en de leider regelmatig de straat op, om te oefenen in stelen en vluchten, gewoon voor de lol. Dit deden ze tot Shaun op een dag terugkeerde en merkte dat zijn vriend weg was. Hij was aangevallen door een van zijn trouwste mannen en had gestreden om het leiderschap. Helaas had deze strijd een fatale afloop gehad. Shaun draagt vanaf die dag de polsband die hun leider altijd droeg. Deze leren band herinnerde hem aan het feit dat verraad nooit uit te sluiten is. Sinds die dag is hij in de gang altijd het buitenbeentje geweest, stil zinnend op wraak.

Hij schrok op uit zijn gedachten en bekeek Matteo, die niet erg onder de indruk leek van de manier waarop de situatie zich ontplooide. Hij deed Shaun vaag denken aan zijn oude vriend, die altijd kalm leek. Hij had besloten dat deze gang zijn beste kans was op een thuis in Long Beach. Hij keek in Matteo´s licht wantrouwende ogen en vroeg aan hem: 'Je bedoelt deze ketting?' Met een lach haalde hij de ketting die hij net van Ray had "overgenomen" uit zijn zak. 'die portemonnee zal mij eerlijk gezegd een zorg zijn.' Hij trok zijn schouders op en grijnsde. Vervolgens nam hij zijn vlindermes dat nog steeds achterop zijn rugtas zat weg van zijn verblijfplaats en liet het zien aan Matteo, waarna hij het rustig in zijn tas stopte, buiten zijn eigen bereik, om aan te tonen dat hij niemand iets aan wilde doen. Daarna hij stak zijn hand uit naar Matteo. ‘Shaun, aangenaam.’ zei hij met nog steeds een flauwe grijns op zijn gezicht. 'Heb je nog ergens plaats voor een sluipschutter?'