Old memories

'Laat me los, astjeblieft, ik smeek het jullie. Laat me gaan, ik heb niks, ik heb geen geld!' Smeekte mijn broertje vanuit de verte, en zo snel als ik kon rende ik de stenen over naar hem toe, maar was niet snel genoeg. 'Jij hebt iets van ons, wat je nu gaat geven of je gaat eraan, jochie.' Deze stem klonk niet veel ouder, maar hees genoeg om te verklaren dat hij zeker ouder was dan mijn broertje op dit moment was. Daar stond Avan, acht jaar oud, hulpeloos en had geen enkel verweer. Daarbij zat hij met duck-tape vastgebonden aan een zwakbelichte lantaarnpaal, waardoor hij dan ook helemaal niets kon doen. Het tape was zo verschrikkelijk sterk, te sterk voor zijn tedere lichaam om zich eruit te kunnen bevrijden. 'Ik weet niet waar jullie het over hebben, please, please, let me go. Angel!' Schreeuwde hij uit alle macht en een aantal snikken volgde, waardoor er een aantal steken door mijn hart heen gingen, ondanks dat die zo hard bonste omdat ik op mijn hardst rende om bij hem te komen. Steeds meer adrenaline voelde ik door mijn lichaam stromen, maar was niet snel genoeg om bij hem te komen. Ik hijgde, maar gaf niet op. Mijn hart bonkte onverklaarbaar hard, maar gaf niet op. ''Nee!'' Schreeuwde ik zo verdomd hard dat ik het zelfs drie straten verder nog hoorde echoën, en op dat moment klonk er een luide knal, een schot dat door vlees en bot ging. Meteen kwam er een harde steek door mijn hart en ik wist het, ik was te laat. De twee tieners renden er zo hard als ze konden er vandoor, met onschuldig bloed aan hun handen en een revolver die net nog maar een jong jongetje had neergeschoten. Ik was eindelijk bij hem aangekomen. ''Nee, nee, dit is niet mogelijk. Astjeblieft, Avan..'' waren de enige woorden die uit me kwamen, terwijl ik hem met beide handen bij zijn wangen pakte, maar er was geen enkel teken van leven in hem te krijgen. Mijn nee-woorden veranderden in gesnik, waarna het echt niet meer te verstaan was en uiteindelijk drukte ik mijn broertje zijn hoofd tegen mijn borstkas aan. Dit had nooit mogen gebeuren. Hij was bruut vermoord, had de schuld gekregen van iets wat ik gedaan had, en ik wist dat ik daarvoor zou boeten. Ik had namelijk iets waardevols gestolen, wat veel betekende voor de twee tienerjongens die er net laf vandoor waren gerend. Ik hijgde nog steeds, en mijn hart ging als een gek tekeer. Nu niet alleen door de adrenaline, maar ook van verdriet en woede tegelijkertijd. Warm bloed stroomde uit het gat van zijn hoofd vandaan op mijn zwarte jack en ook half op mijn lange, blonde haren, maar ik gaf er op dit moment niets om. Ik had achter de twee aan kunnen rennen. Maar wist dat ik dan mezelf alleen maar meer pijn zou doen, ze gaan er later wel aan, wanneer ik sterker ben. Gauw genoeg rolden er een aantal tranen over mijn wangen, die dan ook op het warme bolletje van haar broertje viel. ''Avan, Avan, vergeef het me. Astjeblieft, het spijt me. Dit is niet jou schuld, het is de mijne. Please, Avan, they will suffer for it...''

Een grom verliet haar mond, terwijl ze hard tegen een boksbal aanbeukte met haar eigen bokshandschoenen en kon zich op niets anders concentreren dan alleen haat en nijd, woede en verdriet, teleurstelling en pijn. Het tafereel van die avond was ze nog altijd niet vergeten en nog altijd zouden die twee jongens ervoor boeten, dat ze hem bruut hadden omgelegd. Een harde kreet stootte ze uit en raakte de boksbal zo hard met haar rechterhand dat die met een vaart van haar af schoot en vervolgens met een vaart weer terug op haar af kwam, maar wist hem net te ontwijken. Het zweet stond haar op haar voorhoofd en dat veegde ze dan ook even weg met haar arm, waarna ze gewoon weer verderging als een harde bikkel. Haar haar zat vastgebonden in een paardenstaart, zodat het niet zo gaan plakken aan haar warme, kleverige huid. Angel was zo ongelofelijk geconcentreerd bezig, wat ook aan haar gezicht te zien was, dat ze niet eens had gemerkt dat de deur open en dicht was gegaan met een lichte klik en er zich een Sons of Sains lid in de kamer bevond.

[&Matteo]

"Wanneer komt mama thuis?" Weer die vraag, Domenico leek maar niet te willen begrijpen dat zijn moeder voorgoed weg was. Het was alsof hij niet wist wat dood betekende, maar Matteo wist dat zijn zoon wist wat het woord in hield. Ze hadden samen aan de rand van het graf gestaan, het was de eerste keer sinds jaren geweest dat er in het openbaar tranen over Matteo zijn wangen hadden gelopen. Maar hij had zich niet groot kunnen houden, de pijn was te sterk geweest. Te overweldigend. Zijn meisje, had in een kist gelegen die elk moment in de grond kon verdwijnen. Voor goed. "Ze komt niet meer terug Nicky, dat weet je." Matteo's stem klonk, vermoeid en gepijnigd. De eerste paar keer had hij zijn best gedaan geduldig te antwoorden, maar na vijf maanden lukte hem dat niet meer. Hij kon er niet tegen elke keer weer uit te moeten leggen dat Chiara niet meer terug zou komen. Dat ze in de hemel was, en dat ze op hen neer keek. Want hoe vaker hij het vertelde, hoe onwerkelijker het zou klinken. Hoe vaker hij het vertelde, hoe verder ze zich van hem verwijderde. Dan was er nog de pijn, het verdriet dat keer op keer in de ogen van zijn zoontje verscheen. Matteo pakte Domenico's hand vast, voerde hem door de verlaten gang in de richting van de gymzaal. "Heb je zin in een basketbal lesje?" vroeg hij, in de hoop zijn zoon op die manier af te kunnen leiden. "Ja!" Even plotseling als altijd, slaat Domenico's stemming weer om. Het is verbazend hoe zijn humeur in een seconden van verdrietig, naar vrolijk en van blij naar boos kan veranderen. Matteo weet dat hij er mee uit moet kijken, Lorenzo heeft exact het zelfde en dat maakt hem labieler dan zijn broertje. Zijn stemmingswisseling hebben er mede toe geleid dat hij nu vast zit, levenslang. Als het aan de autoriteiten licht. Matteo is vast besloten zijn broer uit die hel te halen,j hij is al maanden bezig met een plan. Maar het is moeilijker dan hij in eerste instantie had gedacht, de gevangenis word streng bewaakt en uitbreken kan niet zomaar. Helaas. Domenico had zijn hand los gelaten, rende voor hem uit, trok met moeite de deur open en stapte de gymzaal binnen. Matteo volgde hem, liep direct door naar de berging en viste een basketbal uit de kast. Die hij met een soepele handbeweging naar zijn zoon speelde. Zonder al te veel moeite wist de kleine jongen de bal op te vangen, Matteo grijnsde, Domenico leerde snel. "Oké, probeer hem maar in de basket te gooien." In tegen stelling tot Domenico had Matteo langer nodig om de golf van verdriet van zich af te schudden, zijn stemmingen waren stabieler. Wat meestal een goede eigenschap was, maar in gevallen als deze enkel nadelig. Hij liet zijn hand in zijn broekzak glijden, zijn vingers vonden de kleine ring. Te klein voor zijn vingers, maar perfect voor de hare. Het zilver voelde koel aan tegen zijn huid, zacht beet hij op zijn lip. Hij had het haar nooit kunnen vragen, hij had er de kans niet voor gekregen. Zou ze ja hebben gezegd? Waarschijnlijk wel. Ze waren op dat moment als zes jaar samen. Hadden een zoon van vijf. Met een klap sloeg de bal tegen het bord, mopperend ving Domenico de bal op. Matteo grinnikte, liep naar zijn zoon toe, ging achter hem staan en zakte door zijn knieën. Om vervolgens zijn handen om die van Domenico en dus ook de bal heen te leggen. "Okey, goed opletten hoe je gooit." Zacht richtte hij zijn handen iets op, er voor zorgend dat de bal in de goede positie kwam om te scoren. "Los laten als ik dat doe." Na dit gezegd te hebben, stootte hij zijn handen iets naar voren. Met een keurige boog belande de bal in het net. "Yeah!" Vrolijk sprong Domenico op en neer, trots dat hij had gescoord. "Probeer het nu maar eens alleen." zei Matteo, terwijl hij overeind kwam. Vanuit de zaal naast hen klonk een dof gebonk, kennelijk waren ze niet de enige in het gebouw. "Ik ga even hiernaast kijken, blijf jij maar oefenen. Met die woorden verliet hij de zaal, en ging hij de training's ruimte binnen. Aan het dak waren acht box ballen bevestigd. Eén daarvan werd bewerkt door een slanke blondine, Angel. Ze was al twee jaar lid van SOS en sinds een half jaar was ze second. Hij was blij met haar, hij vertrouwde haar en ze was de eerste second die hij zelf had gekozen. Die daarvoor, waren allemaal door Lorenzo gekozen. Niet dat Matteo daar problemen mee had, hij vertrouwde blindelings op zijn broer's oordeel. Rustig liep Matteo op Angel af, ze leek in gedachten verzonken en aan de agressie te zien die ze in haar stoten gooide waren het geen prettige. "Angel." zei hij zacht, maar duidelijk verstaanbaar om haar niet te laten schrikken. Hij legde zijn hand op haar schouder, keek haar onderzoekend aan. "Gaat het?"

De politie was inmiddels druk bezig met de zaak 'Avan Cameron' en het was een paar dagen verder. Hij was allang al weggehaald van die lantaarnpaal en lag waarschijnlijk wel op de autopsie tafel waar ze hem open zouden halen, waar ik het totaal niet mee eens was geweest maar ik had moeten leven met de wil van mijn ouders. Hun vonden het belangrijker om precies te weten wat er was gebeurd, dan naar mij te luisteren. Zelfs bij mij waren de oren van mijn lijf gehaald, door die talloze vragen van Beck en Stephanie Cameron. Verslagen zat ik op de grond in een donkere hoek van de huiskamer, met mijn benen uit elkaar en steunend op m'n knieën en handen die net voor m'n benen lagen. Mijn blonde haar zat voor mijn gezicht, om de wallen onder mijn ogen te verbergen. Een politievrouwtje zat voor me, uit te leggen dat het niet mijn schuld was en dat het juist goed was wat ik had gedaan, dat ik hem goed had opgevangen en Avan het me zou vergeven vanuit de hemel. Maar dat kon me geen reet schelen van wat ze allemaal zei, en het ging in principe het ene oor in en het andere oor uit, zo ver weg zat ik met mijn gedachten. Ik was er totaal niet bij met mijn kop, en had ook helemaal geen zin in die ondervraging van de politie. Het zag er allemaal wel zo onschuldig uit, maar dat was ik totaal niet. Een zachte zucht verliet mijn mond en ik veegde gauw een rollende traan van mijn wang af, dat hoefde niemand te zien. Langzaam voelde ik mijn lichaam trillen, alsof ik iets van een drug had ingenomen, maar dat was niet zo. 'Kan je me vertellen wat er precies gebeurd is, Angel? Angel is het toch?' Klonk de vriendelijke, troostende stem van de politie agente, maar mij kon het echt niet veel schelen. Het enige wat ik wou was weg hier, wou dat Avan nog leefde en ik hem lang in mijn armen kon houden. Ik wou dat dit allemaal niet gebeurd was, en het ergste was nog dat dit mijn eigen stomme fout was geweest. Ik had er mee rekening moeten houden dat dit ernstige gevolgen zou hebben, maar ik was dom, niet ervaren genoeg op mijn vijftienjarige leeftijd.
Een fijn kneepje in mijn schouder was te voelen, had geen idee van wie, en nam de moeite niet om op te kijken wie dat deed. 'Maak je geen zorgen, meisje, alles komt goed.' Degene die achter me stond praatte tegen me, en ik herkende die stem als m'n moeder. Ik snapte wel dat ze het beste met me voor had en me nu de moed in probeerde te praten, maar daarmee kon ze Avan niet tot leven wekken. Er komt niets goed voor mij, zo'n lege holte bevond er zich in mij...

Zachtjes klonk er een bekende stem, waardoor ze even stopte met het rammen tegen de boksbal aan en zachtjes hijgde. Kort daarna volgde er een hand op haar schouder, waardoor ze haar hoofd naar hem draaide en merkte dat het Matteo was die naar binnen was gekomen. ''Ja, het is alleen... Avan. Het is alweer precies twee jaar terug dat hij overleden is.. Ik had gehoopt dat het me niet zo zou raken, maar het doet me wel meer dan dat ik had verwacht.'' Angel trok ondertussen haar bokshandschoenen uit, legde rustig haar hand op die van de leider van Sons of Sains en wenkte hem mee naar een bankje toe waar een stapel handdoeken op lagen. Ze maakte plaats op het bankje, waarbij ze even op de plek naast haar klopte met haar hand, als teken dat hij naast haar kon zitten als hij wou en pakte vervolgens een handdoek. Een flesje water, die ze zelf had meegenomen, pakte ze ook uit haar handtas vandaan, die tevens achter het bankje stond, en nam daar wat slokken uit. Heerlijk, koud water wat ze vanaf haar slokdarm naar beneden richting haar maag voelde stromen. ''Hoe gaat het met jou? Waarom ben je hier? Niet dat ik je hier niet wil hoor, je bent een schat.'' Zei ze met een glimlach, om niet helemaal chagrijnig over te komen op de jongen.

Bij het horen van zijn stem stopte Angel met slaan, de boksbal zwaaide nog enkele seconden lichtjes heen en weer. Maar bleef uiteindelijk dood stil hangen. Matteo richtte zijn ogen op de blondine, die haar hoofd naar hem toe had gedraaid. Avan. Direct begreep hij waar de woede, en de pijn die ze op dat moment voelde vandaan kwam. Haar broertje was vermoord, nu precies twee jaar geleden. Hij wist maar al te goed, dat op bepaalde momenten het verdriet intenser kon zijn dan anders. Dan kwam de waarheid plots vele malen harder aan. Angel legde zijn hand op de zijne, hij keek haar voor een moment recht aan. Draaide zijn hand om, en nam haar hand voor een moment in de zijne. Zacht kneep hij er in. Hoe het was om familie te verliezen wist hij niet, zijn moeder leefde nog, zijn broer zat in de gevangenis maar ook die was nog springlevend en zijn vader kende hij niet. Iets waar hij totaal geen problemen mee had, die man had hen in de steek gelaten toen hij nog geen jaar oud was. Ook Lorenzo kon zich niks meer van die man herinneren, terwijl die zich meer van hun jeugd kon herinneren dat Matteo. Hij wist ook nog hoe het was voor hun moeder ziek was, Matteo zelf kende haar niet anders. Hij had er ook altijd minder moeite mee gehad dan zijn broer, al vond het het toch moeilijk om te zien hoe ze steeds sneller achteruit ging. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, liep naar Angel toe en ging naast haar op het bankje zitten. Met zijn rug leunde hij tegen de muur, vanuit zijn ooghoeken bestudeerde hij haar. Er was een glimlach op haar gezicht verschenen, maar hoe oprecht die was wist hij niet. "Goed. En ik ben hier omdat Nicky een basketbal lesje te geven." Matteo knikte naar de zaal naast degene waar zij zich in bevonden, nu het stil was hoorde je het geluid van de bal op de grond en het gevloek of gejuich van zijn zoontje. "Maar Angel je weet dat je je niet groot hoeft te houden bij mij, hea?" zei hij, met een zachte glimlach. Hij had in de twee jaar dat ze bij Sons of Sains zat een goede band met haar opgebouwd. Dat was één van de rede dat hij haar tot second had gekozen, en er was zoals hij al had verwacht niemand die daar problemen mee had.

Gelukkig maakte Matteo plaats naast haar, want tegen afwijzingen kon ze slecht en dat wist ze van zichzelf. Al gauw kreeg ze antwoord hoe het met hem was en waarom hij hier precies rondhing, maar dus vanwege zijn zoontje. Door de zachte glimlach die op zijn gezicht verscheen vormde er bij haar automatisch ook één toen ze hem aankeek en ergens brak er iets bij haar, voelde ze een zware steek door haar hart heen en keek ze omhoog zodat er geen tranen uit haar ogen zouden rollen. Daarbij keek ze dan ook een andere kant op dan naar Matteo, zodat hij het hopelijk niet zou merken. Ze wist dat ze zich gewoon kon laten gaan wanneer ze bij hem was, maar toch ergens hield iets in haar haar tegen normaal gesproken. ''Ik weet het, Matt. Maar het is gewoon...'' En op dat moment leek er iets bij haar te breken. Voorzichtig bracht ze haar vingertoppen van haar rechterhand naar haar ogen, om rustig het vocht uit haar ogen weg te halen, wat niet erg lukte omdat ze ook rekening hield met haar oog make-up. Angel snoof om haar plotselinge loopneus op te halen en stopte maar met het wegvegen van haar opkomende tranen, omdat het toch geen zin had. ''Het is gewoon dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen, dat mijn schatje voor mijn ogen werd neergeschoten en dat hij geen enkel verweer had kunnen tonen.'' Op dat moment rolden de tranen gewoon achter elkaar over haar wangen heen en begon ze zachtjes -voor zover het haar lukte- te snikken, terwijl ze gauw haar handen voor haar gezicht hield omdat ze zich schaamde. De enige die haar uit had zien huilen was Matteo, de rest van de groep hoefde dat niet te zien vond ze. ''Acht jaar. Acht fucking jaar was hij. Heb je enig idee hoe bang hij heeft zich moeten voelen op dat moment? Bedreigen worden met de dood, een wapen voor zijn neus waar hij nog geen enkel idee van had what the fuck het moest voorstellen en wat het kon.'' Wist ze uit te brengen door haar snikken heen en voor ze het wist legde ze haar hoofd, die ze nog steeds begraven had in haar handen, tegen Matteo zijn schouder aan. Heel vreemd hoe ze haar gevoelens altijd had op kunnen kroppen en nu alles er in één keer uit kon gooien, haar hart brak gewoon weer. Voor de derde keer, bij zijn dood, een jaar later en nu weer.

Een glimlach verscheen op Angel's gezicht, waarna ze haar gezicht af wond en omhoog keek. Kleine bewegingen, die hem vertelde dat ze op het punt stond te breken. Of dat ze al gebroken was, maar het nog wist te verbergen. Matteo was zich sterker dan de meeste mensen bewust van andermans mimiek, het was een vaardigheid die hij zichzelf al op jonge leeftijd aan had geleerd. Iets wat hij destijds had gezien als noodzakelijk. Om zowel zichzelf als zijn broer, voor Lorenzo's buien te beschermen. Als hij ze zag aankomen, kon hij ze of verhelpen, of ontwijken. Op die manier had hij hen regelmatig problemen bespaard. In eerste instantie had hij vooral op de gezichtsuitdrukkingen van zijn broer gelet, maar al snel waren ook andere mensen hem gaan interesseren. Hij was er achter gekomen, dat al verschilde mensen compleet ze vaak soortgelijke trekjes hadden. Het was handig, en wat hem betrof was het één van de goede dingen die zijn broers stemmingswisseling tot stand hadden gebracht. Angel begon te praten, stopte midden in haar zin abrupt. Het was haast alsof hij haar zag breken, hij legde zijn arm om haar heen. Zag hoe ze een vergeefse poging deed haar tranen te drogen, maar al snel stopte ze hier mee. Kennelijk besefte ze dat het zinloos was. "Ik weet het." Fluisterde hij, met zijn hand wreef hij zacht over haar schouder. Ze sloeg haar handen voor haar ogen, alsof ze zich schaamde voor haar tranen. Het liefst zou Matteo Avan's moordenaars persoonlijk van hun leven beroven. Je legde een jongetje van acht toch niet om? Dan was je gewoon ziek in je kop. Angel legde haar hoofd tegen zijn schouder, en hij sloeg nu ook zijn andere arm om haar heen trok haar zachtjes tegen zich aan. Woorden vinden kon hij niet, maar voor een situatie als deze waren ook geen juiste woorden. Dat wist hij maar al te goed, tenslotte wist hij hoe absurd alles klonk wat op zo'n moment tegen je zegt werd. Al helemaal de woorden, het komt wel goed. "Huil maar, het geeft niet." Zei hij zacht. Misschien dat sommige mensen vonden dat hij te close was met de leden van zijn gang, maar dat was iets wat hem weinig kon schelen. Zo zat hij gewoon in elkaar. Hij had er een hekel aan als mensen zich boven andere verhieven, alsof ze meer waard waren. Natuurlijk, verdiende hij als lijder respect maar dat moest je niet af dwingen door je op te stellen als godheid. Daarbij kwam, dat hij Angel toch al lang kende en een goede band met haar had. En hij wist hoe het was iemand te verliezen, die veel voor je betekende. Het kon je breken, alsof je een twijgje was in de handen van een kind.